Ο Νίκος Ρωμανός είναι ένα βουτυρόπαιδο που σηκώθηκε από τον καναπέ του πήρε τα καλάσνικοφ, έφτιαξε μια συμμορία, λήστεψε, απήγαγε και σκότωσε ανθρώπους.
Όχι μόνο αυτό αλλά τώρα προσποιείται ότι θέλει να σπουδάσει τάχα‘μ δήθεν αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει σκοπό να αποδράσει και να ξαναληστέψει και ένας Θεός ξέρει τι άλλο θα κάνει. Καλύτερα λοιπόν να πεθάνει να γυρίσουμε πίσω στις δουλειές μας, να δούμε ποια θα είναι η δόση από την Τροϊκα ώστε να τη «βγάλουμε» για το επόμενο εξάμηνο. Εξάλλου καλύτερα να πεθάνει για να μην χρειάζεται να τον συντηρούμε με χρήματα του Δημοσίου.
Η παραπάνω παράγραφος αποτελεί συμπυκνωμένα και λακωνικά τις απόψεις μιας, δυστυχώς, σχετικά μεγάλης μερίδας της κοινωνίας για τον αναρχικό, απεργό πείνας και φυλακισμένο Νίκο Ρωμανό. Απορώ με το θυμό της κοινωνίας απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που λήστεψε περίπου 180.000 ευρώ. Απορώ γιατί δεν έχω δει τον ίδιο θυμό για τα 2.000.000.000 ευρώ που απέφυγε να πληρώσει στο Δημόσιο ο μεγαλοκατασκευαστής Βωβός. Απορώ γιατί δεν είδα τον ίδιο θυμό στην υπόθεση Λαυρεντιάδη, που κόστισε σχεδόν 2.000.000.000 ευρώ στη χώρα μας. Γιατί όχι ο ίδιος θυμός για τη μη αξιοποίηση της «Λίστας Λαγκάρντ» ; για τον Τσουκάτο και το σερνόμενο σε μια βαλίτσα 1.000.000 ευρώ; για τον Μαντέλη και τις 200.000 ευρώ; για τον π. Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Παπαγεωργόπουλο; Γιατί δηλαδή δεν εκφράζουμε τον ίδιο θυμό για χρήματα που καλούμαστε ΕΜΕΙΣ να πληρώσουμε σε λογαριασμούς άλλων ;!
Να συνεχίσω με το να ρωτήσω γιατί δεν είδα τον ίδιο θυμό που απωλέσαμε την εθνική μας κυριαρχία, που απωλέσαμε βασικά εργασιακά δικαιώματα, που απωλέσαμε συντάξεις, μισθούς, σχολικά και πανεπιστημιακά βιβλία και δωρεάν εξετάσεις σε νοσοκομεία, στο όνομα ενός χρέους. Δεν διέκρινα τον ίδιο θυμό από αυτό το μέρος της κοινωνίας που καταδικάζει σήμερα, χωρίς να κρίνει και να εξετάζει σχολαστικά, την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού, αλλά αντιθέτως παρατήρησα είτε να σιγοντάρει τις επιλογές της συγκυβέρνησης είτε τις αντίστοιχες των κομματικών της δορυφόρων που ενίοτε σηκώνουν και σημαία ανεξάρτητου φορέα, για τα μάτια του κόσμου.
Δε χρειάζεται να προβώ σε υπενθύμιση άλλων βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και στοιχείων που μας τα πήραν βίαια.. παρότι πρόγονοί μας έχυσαν αίμα γι’ αυτά. Σήμερα ο θυμός που δεν εξέφρασε μέρος της κοινωνίας για όλα αυτά τα παράλογα, παράνομα και αντεθνικά που γίνονται στο όνομα της εξυπηρέτησης ενός χρέους, έχει μετατραπεί σε χυδαιότητα απέναντι σ’ έναν άνθρωπο που με λανθασμένο (κατ’ εμέ) τρόπο εξέφρασε το θυμό του.
Τον εξέφρασε αυτόν το θυμό (που προέρχεται από πολιτικές πεποιθήσεις και βίαια, εφηβικά βιώματα), συλλήφθηκε γιατί παρανόμησε, βασανίστηκε με τρόπο που ούτε αιχμάλωτοι πολέμου δεν αντιμετωπίστηκαν με τον ίδιο τρόπο σε κάποιες περιπτώσεις και τώρα είναι στη φυλακή και εκτίει ποινή για την παράνομη πράξη του. Τελεία.
Από εκεί και πέρα τι ζητά ένας άνθρωπος φυλακισμένος; Να σπουδάσει. Καταφέρνει να πετύχει λοιπόν την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια και μάλιστα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θέλει να τον βραβεύσει. Ο ίδιος αρνείται γιατί ιδεολογικά δεν τον αναγνωρίζει, έχοντας το δικαίωμα να το κάνει. Στη συνέχεια του αρνούνται το δικαίωμα στη σπουδή.
Η επιτομή της παράνοιας: Θέλουν να τον βραβεύσουν για την προσπάθεια, αλλά του αρνούνται το δικαίωμα στην σπουδή. Έκτοτε αυτός ο άνθρωπος, που έχει ζήσει την κρατική καταστολή στο πετσί του κρατώντας στα χέρια του το πτώμα του φίλου του από όπλο παρανοϊκού οργάνου της τάξεως, έχοντας βασανιστεί και μάλιστα πριν την παραπομπή του στη Δικαιοσύνη, ξεκινά απεργία πείνας για να διεκδικήσει το δικαίωμα που το ίδιο κράτος θέλησε να τον βραβεύσει για την προσπάθειά του.
Και πως το χαρακτηρίζετε αυτό το κράτος; Απάνθρωπο; Εκδικητικό; Δημοκρατικό; Πρόνοιας; Το αφήνω σ’ εσάς. Το κράτος ωστόσο οφείλει, για να λέγεται έστω κράτος, να σωφρονίσει έναν άνθρωπο, οποιονδήποτε άνθρωπο. Ιδιαίτερα στην περίπτωση που αυτός ο άνθρωπος προσπαθεί να γίνει καλύτερος, να προοδεύσει, να μην χαθεί στην καταχνιά ενός σκοτεινού κελιού, ένα κράτος πρέπει να δώσει το εφαλτήριο ώστε να γίνει «καλύτερος».
Η υπόθεση του αναρχικού, απεργού πείνας και φυλακισμένου Νίκου Ρωμανού, δεν είναι «θέμα Αναρχίας». Αποτελεί και μόνο αποκατάσταση της καταστρατηγημένης Δημοκρατίας στην οποία ζούμε και της μετατροπής του Συντάγματος και των Νόμων από πλαστελίνη, που μορφοποιείται και αλλάζει ανάλογα με τα συμφέροντα που χρειάζεται να εξυπηρετηθούν όπως αναφέρω στη δεύτερη παράγραφο, σε θεμέλιο, συμπαγή και σταθερό λίθο μιας ευνομούμενης κοινωνίας.
Προσωπικά θα ήθελα ο Νίκος Ρωμανός να μην είχε πάρει το καλάσνικοφ αλλά να δρούσε καθαρά και μόνο πολιτικά και καθότι τον διακατέχουν ηγετικά στοιχεία να πρόσφερε υπομονετικά και με συλλογική συμμετοχή το δικό του λιθαράκι στην αέναη προσπάθεια κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπων από ανθρώπους.
Άλλοι θα ήθελαν «να πεθάνει επιτέλους» για να ησυχάσει η συνείδησή τους που τόσο πολύ ταρακουνήθηκε από την πράξη του και να γυρίσουν στην «ομαλότητα» και τη «σταθερότητα».
Το τι θα θέλαμε βέβαια όλοι εμείς για το Νίκο Ρωμανό είναι άνευ ουσίας, γιατί δεν καθορίζουμε εμείς τη ζωή του, (όπως κάποιοι θα ήθελαν) αλλά ο ίδιος και μόνο αυτός. Το να προβαίνει ένας μέρος της κοινωνίας σε δίκη προθέσεων για το λόγο που ζητά το αναφαίρετο δικαίωμά του στη σπουδή είναι ως επί το πλείστον… μικρονοϊκό.
Υ.Γ. 1) Αλήθεια τόσο πολύ μπορεί να κλονίσει τα «θεμέλια» της κοινωνικής συνείδησης ένας 21χρονος αναρχικός ληστής;
Υ.Γ. 2) Πώς γίνεται ένας Υπουργός Δικαιοσύνης να δίνει «ελαφρυντικά» σε έμπορο ναρκωτικών και να αρνείται τη σπουδή σ’ ένα «ληστή» ;
Υ.Γ. 3) Απορώ τέλος πώς γίνεται ένας οπλοφόρος με καλάσνικοφ (ανεξάρτητα εθνικής καταγωγής) να ανοίγει πυρ αδιακρίτως εναντίον θαμώνων μπαρ στον Πειραιά αλλά να τυγχάνει όλων των προνομίων του Νόμου που την ίδια στιγμή αποκλείονται από το Νίκο Ρωμανό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου